Bolesław Prus , nazywany pisarzem chwalącym codzienność, stworzył wiele niezapomnianych nowel. Katarynka jest jednym z tych opowiadań, które niosą w sobie podwójną wartość. To nie tylko obraz świata i życia mieszkańców XIX-wiecznej Warszawy, ale przede wszystkim historia napawająca optymizmem i podnosząca na duchu. Opowiada ona bowiem o sile ludzkiego altruizmu i współczucia w pozornie bezlitosnym...
Katarynka jawi się jako niezwykle przemyślana, choć krótka w formie historia. Osadzona we współczesności autora, tj. w drugiej połowie XIX w., zaskakuje swoją ponadczasowością.
Wokół tytułowej katarynki Bolesław Prus umieścił dwie postacie: dojrzałego, szanowanego i statecznego mężczyznę oraz małą dziewczynkę. Bohaterowie nie znają się osobiście i pewnie nic by ich nigdy nie łączyło gdyby nie mieszkali...
Zbiór ośmiu baśni mistrzów pióra literatury dziecięcej zawiera utwory:
KWIAT PAPROCI,
HISTORIA MAŁEJ NEFRY I JEJ ULUBIEŃCA PEPA,
GRZECZNOŚĆ WYNAGRODZONA,
BAJKA O KURCE I KOGUCIKU,
KRÓLEWNA GĘSIARKA,
JELONEK,
BAJKA,
DZIEŃ SĄDU OSTATECZNEGO
Powieść Bolesława Prusa, publikowana początkowo w odcinkach w "Kurierze Codziennym" od 29 września 1887 do 24 maja 1889, a w 1890 roku wydana w formie książkowej. Powieść społeczno-obyczajowa podejmująca krytykę sytuacji w Polsce końca XIX wieku, powieść o wielkich idealistach, a dla wielu czytelników po prostu utwór o wielkiej romantycznej miłości.
Wydany w 1913 roku zbiór baśniowych opowiadań, osnutych na kanwie siedmiu opowiadań z "Baśni tysiąca i jednej nocy" o fantastycznych przygodach młodego arabskiego kupca podróżującego po wodach Oceanu Indyjskiego. W przerażającym, a zarazem zabawnym i urzekającym pięknem świecie Sindbada pojawiają się coraz to nowe nastroje i postacie: sugestywny Diabeł Morski, komiczny wuj Tarabuk, i niezwykłe, pełne...
Leśmian uważał poezję za swego rodzaju mowę pierwotną, poeta bowiem odczuwa, poznaje i wyraża świat tak, jak czynił to kiedyś człowiek pierwotny. Fascynowała go myśl o epoce pierwotnej, takiej, w której język dopiero powstawał, gdzie jego reguły nie zostały jeszcze ustalone, a każda reakcja na rzeczywistość była pierwsza i jedyna. Poeta pragnął do niej powrócić za pośrednictwem poezji.
Leśmian uważał poezję za swego rodzaju mowę pierwotną, poeta bowiem odczuwa, poznaje i wyraża świat tak, jak czynił to kiedyś człowiek pierwotny. Fascynowała go myśl o epoce pierwotnej, takiej, w której język dopiero powstawał, gdzie jego reguły nie zostały jeszcze ustalone, a każda reakcja na rzeczywistość była pierwsza i jedyna. Poeta pragnął do niej powrócić za pośrednictwem poezji.
Leśmian uważał poezję za swego rodzaju mowę pierwotną, poeta bowiem odczuwa, poznaje i wyraża świat tak, jak czynił to kiedyś człowiek pierwotny. Fascynowała go myśl o epoce pierwotnej, takiej, w której język dopiero powstawał, gdzie jego reguły nie zostały jeszcze ustalone, a każda reakcja na rzeczywistość była pierwsza i jedyna. Poeta pragnął do niej powrócić za pośrednictwem poezji.
Leśmian uważał poezję za swego rodzaju mowę pierwotną, poeta bowiem odczuwa, poznaje i wyraża świat tak, jak czynił to kiedyś człowiek pierwotny. Fascynowała go myśl o epoce pierwotnej, takiej, w której język dopiero powstawał, gdzie jego reguły nie zostały jeszcze ustalone, a każda reakcja na rzeczywistość była pierwsza i jedyna. Poeta pragnął do niej powrócić za pośrednictwem poezji.
Leśmian uważał poezję za swego rodzaju mowę pierwotną, poeta bowiem odczuwa, poznaje i wyraża świat tak, jak czynił to kiedyś człowiek pierwotny. Fascynowała go myśl o epoce pierwotnej, takiej, w której język dopiero powstawał, gdzie jego reguły nie zostały jeszcze ustalone, a każda reakcja na rzeczywistość była pierwsza i jedyna. Poeta pragnął do niej powrócić za pośrednictwem poezji.