Pisanie o lęku stanowi już pewną formą terapeutyczną. Na samym starcie uświadamiamy sobie jednak, że nadzieja na całkowite uleczenie lęku nie może zostać spełniona. Pismo nie jest w stanie lęku oswoić, gdyż doświadczenie strachu, trwogi, niepokoju stale towarzyszy człowiekowi. Powtarzamy to doświadczenie, tak jak powtarzamy pismo, które próbuje lęku dotknąć. Humanista jest dziwnym przypadkiem człowieka, który lęk przepracowuje, nazywa, znajduje dla niego kontekst, mierzy i hierarchizuje, lecz jego wysiłek nie minimalizuje siły rażenia, jaką dysponuje lęk w naszym życiu. Prezentowany tom Lęki w kulturze to próba ponownego zmierzenia się z doświadczeniem lęku, ale z uwzględnieniem współczesnego horyzontu kultury. Ważne jest tu wydobycie napięcia między filozoficznie rozumianym lękiem a jego rozmaitymi realizacjami kulturowymi. Dlatego istotne stało się nie tylko zebranie doraźnych analiz tego, czego się lękamy w kulturze, lecz wskazanie na obecność fundamentalnych ludzkich pytań, które skrywają się za najbanalniejszymi odsłonami lęków w kulturze współczesnej. Autorzy tekstów wskazują na różne obszary lęków. Wychodząc od kluczowych pytań o lęki uplasowane w tym co bliskie i swoje, stopniowo przenoszą akcent na Europę i lęki doznawane wobec kruchości domowej wspólnoty. Jednocześnie pojawiają się zasadnicze rozważania o naturze lęku, które prowadzą do pytań o egzystencję, przestrzenie lokalne, postsekularyzm i humanistykę. Dalej rozważania wydobywają profile lęku i niepokoju w kulturowych praktykach przestrzennych i modelach wychowania. Pojawia się także dyskurs sztuki i rozważania na temat manifestacji lęku, obecnych w rozmaitych tekstach kultury wizualnej. Terytorium lęków ogarnia tu muzea, przestrzenie miejskie, film, internet, literaturę i muzykę.
Ze wstępu Aleksandry Kunce
